گروهی به رهبری عبدالله ابن سبا (که یهودی و عامل تفرقه در میان مسلمانان بود) با توجه به اخبار غیبی امیرالمؤمنین علیه السلام، و معجزات و کرامات و قدرت بازوی آن رهبر نمونه، راه غلو و افراط را در پیش گرفتند، و گفتند: علی خداست.

و عبدالله سبا، در حضور حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام گفت:

تو او هستی، تو او هستی، تو او هستی.

امام هر چه با آنان بحث کرد و آنها را برحذر داشت، از انحرافات خود دست نکشیدند به ناچار دستور دستگیری آنها را صادر کرد.(۱)

در وسائل الشیعه نقل شد:

امام، عبدالله سبا را زندانی، و سه روز او را به توبه راهنمائی کرد، وقتی اثر نداشت، لاجرم حکم مرگ او را صادر نمود.(۲) چرا که او مشرک شده بود و حضرت علی علیه السلام را خدا می‎دانست و به خدایی هم معرفی می‎نمود.

البته در فرائد السمطین نقل شده که وی با وساطت ابن عباس به ایران تبعید شد.(۳)

پی‎نوشت‎ها:

۱- شرح ابن ابی الحدید، ج۵، ص ۴

۲- وسائل الشیعه، ج ۱۸، ص ۵۵۴ و ۵۵۳ .

۳- فرائد السمطین، ج ۱، ص ۱۷۴ .

منبع:

امام علی علیه السلام و مسائل سیاسی، محمد دشتی، ج ۹ .