از دیدگاه حضرت علی علیه السلام مبارزه و پیکاری ارزشمند است که از یقین و ایمان یک رزمنده مسلمان برخیزد، که جهت الگودهی در یک سخنرانی فرمود:
“و لقد کنّا معَ رسولِ الله صلی الله علیه و آله و سلم؛ نَقتُلُ آباءنا و أبناءنا و إخواننا و أعمامنا: ما یزید ذلک إلاّ إیماناً و تسلیماً، و مضیّاً علی اللّقم، و صبراً علی مَضضِ الألم، وَجِدّاً فی جهاد العَدوّ. و لقد کان الرّجل منّا و الآخر مِن عَدوّنا یَتَصاوَلانِ تَصاوِلَ الفَحلین… .” (۱)
در رکاب پیامبر خدا صلی الله علیه و آله بودیم و با پدران و فرزندان و برادران و عموهای خود جنگ میکردیم، که این مبارزه بر ایمان و تسلیم ما میافزود، و ما را در جاده وسیع حق و صبر و بردباری برابر ناگواریها و جهاد و کوشش برابر دشمن، ثابت قدم میساخت.
گاهی یک نفر از ما و دیگری از دشمنان ما، مانند دو پهلوان نبرد میکردند، و هر کدام میخواست کار دیگری را بسازد و جام مرگ را به دیگری بنوشاند، گاهی ما بر دشمن پیروز میشدیم و زمانی دشمن بر ما غلبه میکرد.
پس آنگاه که خدا، راستی و اخلاص ما را دید، خواری و ذلت را بر دشمنان ما نازل و پیروزی را به ما عنایت فرمود، تا آنجا که اسلام استحکام یافته فراگیر شد و در سرزمینهای پهناوری نفوذ کرد.
به جانم سوگند، اگر ما در مبارزه مثل شما بودیم هرگز پایهای برای دین استوار نمیماند، و شاخهای از درخت ایمان سبز نمیگردید.
به خدا سوگند شما هم اکنون از سینه شتر خون میدوشید و سرانجامی جز پشیمانی ندارید.
پینوشت:
۱- خطبه ۵۶ نهج البلاغه معجم المفهرس محمد دشتی .
منبع:
امام علی علیه السلام و مسائل سیاسی، محمد دشتی، ج ۹ .