عنوان : حب دنیا
نویسنده: علامه فیض کاشانی
حبّ دنیا و غافل بودن از خدا، و دراز کردن آرزو و فراموش کردن اَجل، امورى است که بنده را از همه خیرات محروم مىسازد. حقتعالى مىفرماید:
«وَ غَرَّتْکُمُ الْأَمانِیُّ حَتّى جاءَ أَمْرُ اللّهِ وَ غَرَّکُمْ بِاللّهِ الْغَرُورُ »[۱]؛
«فریب داد شما را آرزوها تا آن که آمد امر خداى ـ یعنى مرگ ـ و فریب داد شما را به خداى، فریب دهنده».
سرآمد گناهان
و در حدیث آمده:
«حُبُّ الدُّنْیَا رَأْسُ کُلِّ خَطِیئَهٍ»[۲]؛
یعنى دوستى دنیا سَرِ هر گناهى است.
غم دنیا و آخرت
و نیز در حدیث آمده:
«مَنْ أَصْبَحَ وَ أَمْسَى وَ الدُّنْیَا أَکْبَرُ هَمِّهِ جَعَلَ اللَّهُ تَعَالَى الْفَقْرَ بَیْنَ عَیْنَیْهِ وَ شَتَّتَ أَمْرَهُ وَ لَمْ یَنَلْ مِنَ الدُّنْیَا إِلاَّ مَا قُسِمَ لَهُ. وَ مَنْ أَصْبَحَ وَ أَمْسَى وَ الاْخِرَهُ أَکْبَرُ هَمِّهِ جَعَلَ اللَّهُ تَعَالَى الْغِنَى فِی قَلْبِهِ وَ جَمَعَ لَهُ أَمْرَهُ»[۳]؛
یعنى هر که صبح و شام کند و دنیا بزرگتر امرى باشد او را که در غم آن باشد، بدارد حقتعالى فقر را میان هر دو چشم او و پریشان سازد کار او را و نرسد از دنیا مگر آنچه را که روزى او شده باشد. و هر که صبح و شام کند و آخرت بزرگتر امرى باشد او را که در غم او باشد، بگرداند حقتعالى بىنیازى را در دل او و جمع کند از براى او کار او را.
کار مرا چو او کند کار دگر چرا کنم
چون که چشیدم از لبش ذکر شکر چرا کنم
منبع: کتاب هشت در بهشت فیض کاشانی
[۱] . حدید، آیه ۱۴٫
[۲] . کافى، ج ۲، ص ۱۳۰، ح ۱۱؛ بحارالأنوار، ج ۷۰، ص ۱۹، ح ۹٫
[۳] . کافى، ج ۲، ص ۳۱۹، ح ۱۵؛ بحارالأنوار، ج ۷۰، ص ۱۷، ح ۶٫